تفاوت ها و تشابه های دستور موقت و تامین خواسته چیست؟
بررسی تفاوت ها:
1. صدور دستور موقت منوط به احراز فوریت می باشد، ولی تامین خواسته مستلزم احراز فوریت نیست.
2. صدور دستور موقت منوط به تایید رئیس حوزه ی قضایی است، در صورتی که در تامین خواسته تایید رئیس حوزه ی قضایی لازم نیست.2
3. قرار دستور موقت به همراه اصل دعوی قابل تجدید نظر می باشد در صورتی که تامین خواسته قابل تجدید نظر نیست.4. اگر تقاضای دستور موقت قبل از اقامه ی دعوی باشد متقاضی باید ظرف 20 روز از تاریخ صدور دستور موقت دادخواست خود را تقدیم کند اما در تامین خواسته قبل از تقدیم دادخواست و اقامه ی دعوی فرصت فوق الذکر 10 روز از تاریخ صدور می باشد.4
5. در دستور موقت چنانچه خواهان محکوم و بی حقی شود خوانده باید ظرف یک ماه از تاریخ ابلاغ رای نهایی مطالبه خسارت را از تامین سپرده شده بنماید، در حالیکه این مدت در تامین خواسته 20 روز می باشد.5
6. در تامین خواسته الزاماً مال توقیف می شود اما موضوع دستور موقت الزاماً توقیف مال نیست، بلکه عمل یا منع از انجام عملی می باشد.6
7. در تامین خواسته بدون خسارت احتمالی نیز صدور قرار ممکن است در حالات پیش بینی شده در قانون (مستند به سند رسمی باشد، اسناد تجاری واخواست شده باشد، در معرض تعدی و تفریط باشد) اما در دستور موقت بدون اخذ و تودیع خسارات احتمالی قرار صادر نمی شود . 8 . در تامین خواسته دادگاه باید بدون دعوت از خوانده به درخواست رسیدگی نماید و پس از تایید بعد از ابلاغ فوراً اجرا می شود ولی در دستور اصل بر این است که برای احراز و تشخیص مورد دستور موقت خوانده دعوت می شود و اجرای آن نیز پس از ابلاغ امکان پذیر است.
بررسی شباهت ها:
1.هر دو قبل از اقامه ی دعوای اصلی قابل طرح هستند.2.هر دو ضمن تقدیم دادخواست راجع به اصل دعوی قابل طرح است.
3.هر دو در جریان دادرسی می توانند مطرح شوند.
4.در هر دو تصمیم دادگاه علیه خوانده است، یعنی از حقوق خواهان می باشند.
5.هزینه ی دادرسی هر دو معادل دعوی غیر مالی می باشد.
6.در هر دو مورد تصمیم دادگاه باید به خوانده ابلاغ شود و پس از آن اجرا گردد.
7.در هر دو مورد اجرای قبل از ابلاغ در صورتی که مورد تضییع و تفریط باشد قابل اجرا است.
8.در هر دو صورت ردّ دعوای خواهان، خوانده می تواند مطالبه خسارت خود را از تامین سپرده شده را بنماید.
