عدم اجبار رانندگان به رفع اثر از شیشه دودی ماشین
طبق بخشنامه های نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و جدول تخلفات رانندگی استفاده از شیشه دودی به نحوی که راننده و سرنشین قابل تشخیص نباشند تخلف محسوب می شود.
پلیس بارها اعلام کرده بود که اگر به تشخیص پلیس راهور از فاصله ۳ متری داخل خودرو یعنی راننده و سرنشین آن قابل مشاهده نباشند شیشه دودی غیرمجاز تلقی می شود و ضمن صدور قبض جریمه راننده مجبور به رفع اثر از شیشه دودی است.
اما دیوان عدالت اداری با رای اخیر خود که به دنبال طرح دعوا علیه نیروی انتظامی و درخواست ابطال بخشنامه های مزبور صادر شده اعلام کرد که تعیین فاصله ۳ متری برای تشخیص راننده و سرنشین ضابطه و معیار نیست
و اگر تخلف راننده محرز گردد صدور قبض جریمه کفایت می کند و نمی توان راننده را مجبور به رفع اثر از شیشه دودی کرد.
استدلال دیوان عدالت اداری مبتنی بر ماده ۲۱ قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی مصوب سال ۱۳۸۹ است.
در این ماده آمده که جریمه های تخلفات مربوط به حمل و نقل و عبور و مرور در کلیه نقاط کشور و با توجه به مکان و زمان وقوع و نوع تخلفات به تصویب هیات وزیران می رسد اما بخشنامه مورد شکایت با تعیین ضابطه ۳ متری اقدام به وضع ملاک ثابت برای ماموران مجاز راهور کرده که با توجه به شرایط متفاوت فصل های سال، اوضاع آب و هوا و ساعات مختلف شبانه روز خارج از حدود صلاحیت مرجع وضع کننده بوده و قابل ابطال است.
همچنین در هیچ کجای قانون راننده متخلف مجبور به رفع اثر از شیشه دودی نیست و در قوانین مجازات های دیگری برای این امر پیش بینی گردیده است از جمله ضبط گواهی نامه، حق توقف خودرو و جلوگیری از حرکت خودرو.